تجربه جمهوریت در ایران، تجربه‌ای پیوندی است. منظور از سرشت پیوندی تجربه جمهوریت، ظهور آن در تلفیق با تفکر سنتی می باشد، که در قالب جمهوری اسلامی بازنمایی شده ‌است. در ۴ دهه گذشته، برخلاف استعاره ظرف و مظروف که برای تشبیه رابطه این دو بعد توسط بنیان‌گذاران جمهوری اسلامی بکار رفته، شاهد تنش‌های مداوم میان این دو بعد هستیم.
در سخنرانی «تفکر سنتی و بحران جمهوریت» سعی کرده ام به ابعاد و ریشه های تعارض میان درک سنتی از سیاست و حکمرانی، و حکومت جمهوری بپردازم.

در سخنرانی «معنای جمهوری»، ضمن طرح مساله بحران جاری و ماهیت جنبش مهساامینی، به توضیح نظریه جمهوری خواهی کلاسیک در سطح دولت و حکومت می پردازد. سخنران ابتدا تعریف از جمهوری و حکومت جمهوری ارایه می کند. سپس، برداشت این نظریه را از دولت و اجتماع سیاسی روشن می سازد. همچنین، توضیح اصول حاکم بر این نظریه و معیارهای سامان دهی نهادهای حکومتی بخش نهایی این سخنرانی است.